Saatlerce süren havai fişeklerin altında, sevdiklerimle birlikte Phuket sahillerinde girdiğim bir 2020 yılının da sonuna geldik. Bu sene de evde girmek düştü kısmetimize. Koskocaman bir 365 gün geçti dönüp baktığımızda. Ben de ‘kendime notlar’ bölümümü doldurayım istedim yıl bitmeden hemen önce. Öğrendiklerimi, hayattan çıkardığım dersleri, içimde kalanları yazmak lazım yeri geldikçe.
Hayat bir nehir. Bizden önce akmakta olan, biz içindeyken akmaya devam eden ve bizden sonra akmaya devam edecek olan kocaman bir nehir. Nehre sorsak sadece küçücük bir ‘an’, bizim için ise kocaman bir ‘ömür’, o nehirde geçirdiğimiz süre. Ve bu akıp giden nehirde, hayat boyu verdiğimiz çetin mücadele de bizim hayatımızı özetliyor sanırım. Nehirdeki akıntı hep değişir, hayat da öyle. Bazen öyle hızlı akar ki, tek yapman gereken o şiddetli akıntıda içinde bulunduğun teknenin bir yere çarpmasını engellemeye çalışmaktır. Bazen ise tam tersi olur, nehir senin de hareket etmene, kendi yolunda gitmene izin verir. Önemli olan akıntıya rağmen değil de akıntı ile birlikte yol almanın gerekli olduğunu anlamak sanırım hayatta. Zaten akıntıya direneni de seve seve yola getiriyor bu nehir, yaradılışı öyle.
